شایستگی محوری

شایستگی محوری یا شایستگی هسته ای – Core competency – یک مفهوم در نظریه مدیریت است که توسط پارهالاد و گری هامل ارایه گردید.

یک ترکیب هماهنگ از منابع و مهارتهای چندگانه که یک شرکت را در بازار متمایز می کند.

بنابراین این شکل از شایستگی اساس و بنیاد رقابت پذیری می باشد.

شایستگیهای محوری به سه معیار واقعیت می بخشند :

• دسترسی بالقوه به یک گستره متنوع از بازارها
• ارایه یک سهم مهم در مزایای درک شده توسط مشتری نهایی
• دشواری کپی کردن توسط رقبا

برای مثال شایستگی محوری یک شرکت ممکن است دسترسی به لنزهای عالی و مکانیک های برجسته باشد. اینها می توانند به تولید دوربین عکاسی کمک کنند، اما ممکن است برای تولید محصولات دیگر که به این شایستگیها نیاز دارند هم مفید باشند.

یک شایستگی محوری می تواند از یک سری از مهارت های خاص تولید منتج شود که برای مشتری ارزش افزوده ایجاد نمایند. اینها یک سازمان را قادر می سازد تا به بازارهای گسترده ای دسترسی پیدا کند.

مرتبط : استراتژی چیست؟

نگاه پاراهالاد و گری همل به شایستگی محوری

در سال ۱۹۹۰ آنها در مقاله ای با عنوان شایستگی محوری یک شرکت نشان دادن که این نوع از شایستگیها می تواند به تولید محصولات محوری ختم شود، که می توانند برای تولید محصولات بسیاری برای مشتری نهایی صرف شوند.

شایستگی های محوری بیشتر در طی یک دوره بهبود مستمر ایجاد می شوند تا اینکه نتیجه تغییرات بزرگ منفرد باشند.

برای موفقیت در بازارهای جهانی ، ایجاد شایستگیهای محوری مهم تر از ادغامهای عمودی هستند.

استفاده از درک مفهوم شایستگی هسته ای می تواند برای شرکتها اهمیت زیادی داشته باشد. آنها می توانند از این شایستگی ها برای ابداع محصولات جدید بهره ببرند. شرکتها همچنین می توانند از اینها برای افزایش ارزش نزد مشتریان و ذینفعان استفاده کنند.

همچنین شایستگی محوری را بایستی یادگیری تجمیعی در سازمان دانست. باتوجه به این نکته این شایستگی ها معمولا در سطح شرکت مفهوم می یابند. و البته می توانند در سطح کسب و کارهای مختلف یک شرکت به کار برده شوند. یا در یک کسب و کار به دست آمده و در جایی دیگر مورد استفاده قرار گیرند.

پاراهالاد و همل همچنین عقیده دارند که شایستگی های محوری موتور توسعه محصولات و خدمات محوری هستند. شایستگی ها ریشته رشد شرکتند ، مانند یک درخت که میوه اش محصول نهایی می باشد.

مرتبط : مزیت رقابتی

دیدگاه مارتین و آلکساندر

آنها عقیده دارند که رقابت پذیری یک شرکت بر پایه توانایی ایجاد شایستگی هسته ای ایجاد می شود. یک شایستگی در اینجا یک دانش خاص ، تکنیک یا مهارت ویژه می تواند باشد. توانمندی محوری نیز توانایی مدیریت برای ایجاد و توسعه شایستگیهای محوری ، محصولات محوری و کسب و کارهای جدید می باشد.

بنابراین ، ساخت شایستگیها ، خروجی معماری استراتژیک است که می بایست توسط مدیریت ارشد برای بهره گیری از تمام ظرفیت ها ایجاد شود.

منابع ملموس و منابع ناملموس

برای رقابتی بودن یک شرکت نه تنها به منابع ملموس بلکه به منابع ناملموس مانند شایستگیهای محوری نیز نیاز است. همچنین بهبود شایستگیها به همراه تغییرات صنعت نیز اهمیت حیاتی دارد.